Carl Johann Christian Zimmermann, powszechnie znany jako Hans Zimmermann, to postać, która na trwałe wpisała się w historię architektury niemieckiej. Urodził się 8 listopada 1831 roku w Elblągu, a swoją karierę zawodową rozwijał w miastach takich jak Berlin, Wrocław oraz Hamburg. Jego osobowość i różnorodne osiągnięcia w dziedzinie architektury sprawiają, że jest pamiętany jako wpływowy architekt epoki historyzmu, który integrował w swojej pracy zarówno sztukę, jak i elementy urbanistyczne.
Zmarł 18 marca 1911 roku w Wandsbeck, nieopodal Hamburga, pozostawiając po sobie znaczący dorobek architektoniczny oraz ślad w historii urbanistyki. Jako urzędnik władz publicznych Zimmermann angażował się w wiele projektów, które przyczyniły się do rozwoju i modernizacji przestrzeni miejskiej w Niemczech.
Życiorys
Carl Johann Christian Zimmermann był synem burmistrza-radcy budowlanego Elbląga. Jego edukacja rozpoczęła się od studiowania historii sztuki w Królewcu, skąd uzyskał również kwalifikacje jako geodeta. Jako inżynier brał udział w budowie Pruskiej Kolei Wschodniej, prawdopodobnie w obszarze między Bydgoszczą a Toruniem. W latach 1854–1856 kontynuował naukę architektury w berlińskiej Akademii Budownictwa, gdzie po zdaniu egzaminu na kierownika budowy w październiku 1856 roku rozpoczął karierę architektoniczną.
W 1860 i 1861 roku zdobył pierwsze nagrody w prestiżowym dorocznym konkursie im. Schinkla, który promował młodych architektów. Pracując w miejskiej administracji Berlina, zaprojektował budynek więzienia, co stanowiło kolejny krok w jego karierze zawodowej.
W maju 1864 roku Zimmermann został mianowany miejskim radcą budowlanym we Wrocławiu, gdzie współpracował najpierw z Juliusem von Roux, a później z Alexandrem Kaumannem. Jako radca budowlany odpowiadał za wszystkie aspekty miejskiej architektury, urbanistyki oraz instalacji podziemnych na lewym brzegu Odry. W tym okresie był autorem wielu projektów budynków w stylu neogotyckim oraz neorenesansowym, z późniejszym naciskiem na neorenesans.
W 1872 roku postanowił odejść z Wrocławia, przyjmując prestiżowe stanowisko budowniczego miejskiego w Hamburgu, które zaoferowano mu w listopadzie 1871 roku po śmierci Carla Ludwiga Wimmela. Będąc w Hamburgu przez ponad trzydzieści lat, miał olbrzymi wpływ na architektoniczny rozwój tego miasta, szczególnie w zakresie budynków użyteczności publicznej. Około 1900 roku, w wieku siedemdziesięciu lat, zdecydował się na częściowe wycofanie z aktywnej pracy projektowej, skupiając się na nadzorowaniu pracy młodszych współpracowników, wśród których wyróżniał się Albert Erbe, będący późniejszym budowniczym miejskim Essen. W 1908 roku przeszedł na emeryturę, a jego miejsce zajęto dopiero w 1909 roku przez Fritza Schumachera. Po zakończeniu kariery architektonicznej osiedlił się na przedmieściach Hamburga.
Główne dzieła i prace
Wśród kluczowych realizacji architektonicznych Carla Johanna Christiana Zimmermanna znajduje się m.in. więzienie przy Barnimstraße w Berlinie, które powstało w latach 1862–1863. Wrocław również ma wiele jego wybitnych projektów, które mocno wpisały się w miejską architekturę.
Do najważniejszych obiektów we Wrocławiu z jego ręki można zaliczyć:
- zasypanie wewnętrznej fosy, tzw. Oławy miejskiej, które miało miejsce w miejscu dzisiejszej Trasy W-Z oraz skanalizowanie śródmieścia, realizowane od 1865 roku,
- protestancki kościół Zbawiciela na Polach Stawowych – projekty od 1865, budowa trwała od 1871 do 1876 roku, zniszczony w trakcie II wojny światowej,
- zmiany w projekcie wieży ciśnień przy ul. Na Grobli, gdzie oryginalnym projektantem był John Moore, 1865,
- plebania kościoła św. Elżbiety, którą zaprojektowano w 1865 roku,
- gimnazjum św. Jana przy ul. Stanisława Worcella 3, również z 1865 roku, obecnie Zespół Szkół Ekonomiczno-Administracyjnych,
- zespół ewangelickich i katolickich szkół przy Podwalu wystawiony w 1865 roku, mocno przebudowany, aktualnie XII Liceum Ogólnokształcące,
- przebudowa Königsplatz, dzisiejszego placu Jana Pawła II, przeprowadzona w latach 1866–1868, która obejmowała likwidację mostu Królewskiego,
- projekt Cmentarza Grabiszyńskiego nr I z kaplicą, kostnicą i domem ogrodnika, z 1867 roku, obecnie Park Grabiszyński, niestety zabudowania nie przetrwały do dziś,
- przebudowa oraz rozbudowa św. Bernarda, obecnie Muzeum Architektury we Wrocławiu, z 1869 roku, gdzie większość zmian zniknęła w czasie II wojny światowej,
- nowy budynek Gimnazjum Marii Magdaleny przy ul. Szewskiej, zrealizowany w 1869 roku, później przebudowany, ostatecznie zniszczony w 1945 roku,
- szkoła podstawowa przy ul. Glinianej 30 z 1870 roku, rozbudowywana przez architektów Richarda Plüddemanna (skrzydło południowe wzdłuż ulicy, 1888–1890) oraz Karla Klimma (sala gimnastyczna, 1906–1907).
W Hamburgu, do jego osiągnięć należy:
- Muzeum Sztuki i Rzemiosła zrealizowane w latach 1873–1875, które zostało zniszczone w 1943 roku podczas bombardowania, a odbudowa zakończyła się w 1957 roku,
- wyższa szkoła realna przy Holstenglacis, budowana w latach 1875–1876 i poszerzana w latach 1901–1903, współcześnie przekształcona w gimnazjum im. Albrechta Thaera, aktualnie stanowi studium wyrównawcze dla zagranicznych studentów (niem. Studienkolleg für Ausländische Studierende),
- projekt urbanistyczny Forum Sprawiedliwości przy Sievekingplatz, obejmujący trzy budynki sądowe oraz dwa sądy – cywilny i karny, realizowany w latach 1878–1882, gdzie trzeci z sądów, Hanzeatycki Najwyższy Sąd Krajowy, został zrealizowany dopiero w latach 1907–1912 przez architektów Lundta i Kallmorgena,
- więzienie Fühlsbüttel z 1879 roku,
- rozbudowa tzw. Domu Miejskiego z wieżą narożną, który wówczas był siedzibą prezydium policji, pomiędzy 1882 a 1892 rokiem,
- gimnazjum Wilhelma, które powstało w latach 1883–1885,
- szpital w Eppendorf, zbudowany w latach 1884–1889, był to duży zespół w układzie pawilonowym, który później był wielokrotnie rozbudowywany, obecnie funkcjonuje jako Klinika Uniwersytecka w Hamburgu,
- Generalna Dyrekcja Celna, zbudowana w latach 1891–1893,
- kamienica przy ABC-Straße nr 47 z lat 1898–1899,
- państwowy urząd do spraw szczepień przy Brennerstraße 81, zrealizowany w latach 1901–1902,
- gmach admiralicji z 1902 roku,
- gmach Szkoły Nawigacji w Hamburgu, powstały przy współpracy z A. Erbe, z 1905 roku, aktualnie mieszczący Federalny Urząd Żeglugi i Hydrografii,
- kaplica nr 6 na cmentarzu Ohlsdorf.
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Achacy Freundt | Radosław Giętkowski | Bogumił Brzeziński (prawnik)Oceń: Carl Johann Christian Zimmermann