Kaplica pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Elblągu

W roku 1900 (lub 1901) siostry przeniosły się do innej lokalizacji, przy ul. Zamkowej 17 (Burgstraße), gdzie wzniesiono Dom Świętego Józefa (St. Josefsheim), w którym m.in. znajdował się lazaret na 30 łóżek. Nawiasem mówiąc, ośrodek ten był pod kierownictwem siostry przełożonej Arcadii Schmalenbach, która stała się późniejszą matką generalną zgromadzenia. Dom Świętego Józefa był połączony z kaplicą zgromadzenia zakonnego.

Kaplica pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa została zbudowana w latach 1910–1912 i została uroczyście poświęcona 7 października 1912 roku. Już w 1913 roku katarzynki zaczęły przyjmować pierwszych pensjonariuszy. W 1931 roku siostry dokonały zakupu sąsiedniego budynku przy ul. Zamkowej 18, gdzie na parterze zorganizowano dom dziennego pobytu dla osób bezrobotnych.

Dzięki swojemu wytrwaniu kaplica pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa pozostaje jedyną świątynią w Elblągu, która uniknęła zniszczeń w trakcie II wojny światowej. Po zdobyciu miasta przez Armię Czerwoną siostry katarzynki zostały zmuszone do opuszczenia Elbląga i przeniesienia się do Pasłęka. O losach pensjonariuszy nie ma jasnych informacji. Siostry, które przeżyły, mogły wrócić dopiero w maju 1945 roku, odkrywając, że ich klasztor został splądrowany oraz zniszczono wiele przedmiotów liturgicznych. Lokalne władze przekazały obiekty sióstr katarzynek na potrzeby domu dla sierot, a siostry podjęły działania w celu ewakuacji dzieci do Niemiec, co miało miejsce 1 grudnia 1946 roku.

Obiekt kaplicy, wpisany do rejestru zabytków w dniu 16 listopada 2006 roku pod nr A-4349, jest małą budowlą w stylu neoromańskim. Elewacje, z wyjątkiem części południowej, pokryte są cegłą, a wnętrze charakteryzuje się jednonawową konstrukcją oraz półkolistą absydą od wschodu. Kaplica posiada dwuspadowy dach z sygnaturką w części kalenicy.

Obecnie budynek przy ul. Zamkowej 17, wraz z kaplicą, jest własnością Caritasu w Elblągu. W jego obrębie działa jadłodajnia dla bezdomnych, poradnia rodzinna oraz centrum wolontariatu, co pokazuje ciągłość misji pomocowej prowadzonej przez siostry katarzynki w tym rejonie.