Berthold Hellingrath

Jego korzenie rodzinne sięgają poza Elbląg; matka wywodziła się z Królewca, natomiast ojciec, krawiec z Gryfic, nie miał początkowo związku z tym miastem. W wieku pięciu lat Hellingrath wraz z rodziną przeprowadził się do Gdańska, gdzie rozpoczął swoją edukację artystyczną. Po ukończeniu szkoły realnej im. św. Jana, kontynuował naukę w Szkole Rzemieślniczej, gdzie jego nauczycielami byli ludzie sztuki tacy jak Wilhelm August Stryowski, Bernhard Sturmhöfel oraz Frido Badt.

Podobnie jak wielu artystów jego pokolenia, Hellingrath dodatkowo uczył się pod okiem Arthura Bendrata. Na skutek jego namowy młody artysta postanowił opuścić Gdańsk, aby podjąć studia w Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie w latach 1899-1905. Tam miał okazję uczyć się od uznanych mistrzów, takich jak Carl Bantzer oraz Gotthardt Kuehl. Po zakończeniu nauki kontynuował swoje kształcenie w Paryżu i Monachium.

W 1907 roku Hellingrath powrócił do Drezna, gdzie zainaugurował własne studio i nawiązał znajomość z czołowymi przedstawicielami ruchu ekspresjonistycznego, Maxem Pechsteinem oraz Erich Heckelem, założycielem grupy artystycznej Die Brücke. Jego związki z Gdańskiem pozostały silne, przez co w wolnych chwilach powracał do rodzinnego miasta, malując jego miejskie pejzaże. Ostatecznie wrócił do Gdańska na stałe przed rokiem 1910, nawiązując bliskie relacje z Fritzem Pfuhle oraz Alfredem Scherresem.

W 1911 roku jego dzieła zostały wystawione podczas niezwykle ważnej wystawy w gdańskiej Katowni, zorganizowanej przez Bendrata i jego przyjaciół, gdzie wszystko, co wystawił, znalazło swoich nabywców, co finansowo umożliwiło mu dalsze studia w Paryżu. W kolejnych latach jego obrazy były publikowane w formie pocztówek oraz znaczków pocztowych, co generowało stały dochód dla Hellingratha. W czasie swoich podróży artysta uchwycił na płótnie nie tylko Gdańsk, ale także pejzaże wielu innych miast, takich jak Kilonia, Memel, Królewiec, Grudziądz, Malbork, Elbląg oraz Toruń.

W 1925 roku Hellingrath przyjął posadę wykładowcy na Politechnice w Hanowerze, ucząc rysunku, architektury oraz proporcji. W ciągu trzech lat pracy uzyskał tytuł profesora. Lamentując nad swoim życiem, w 1937 roku, jego prace zostały uznane przez nazistów za politycznie niewłaściwe, w wyniku czego zakazano mu ich publicznej prezentacji, a także wykluczono z Izby Sztuk Pięknych Rzeszy. W trakcie II wojny światowej wiele jego dzieł zostało zniszczonych lub zaginęło.

Po wojnie Hellingrath powrócił na Politechnikę Hanowerską, gdzie uczył przez kolejne dwa lata, a potem przeszedł na emeryturę. W 1953 roku został odznaczony Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Zmarł na skutek odniesionych obrażeń po wypadku drogowym. Berthold Hellingrath zostawił po sobie katalog prac w różnych technikach artystycznych, w tym akwaforty, rysunki, gwasze, akwarele oraz obrazy olejne, otwierając drogę przyszłym artystom.