Dębica, znana w języku niemieckim jako Dambitzen, to jedna z charakterystycznych dzielnic leżących na wschodnich obrzeżach Elbląga. Ta zróżnicowana część miasta ma swoje korzenie w przeszłości, kiedy to stanowiła wieś komornictwa zewnętrznego, zyskując na znaczeniu w XVII oraz XVIII wieku.
Dzięki bogatej historii, Dębica odzwierciedla wiele aspektów kulturowych i społecznych, które kształtowały się przez wieki w tej części Polski. Warto zgłębiać historię tej dzielnicy, aby zrozumieć jej rozwój i znaczenie w kontekście Elbląga.
Położenie
Dębica to część Elbląga, usytuowana w jego wschodniej strefie. Graniczy z wieloma interesującymi lokalizacjami, które nadają jej wyjątkowego charakteru. Od zachodu styka się z osiedlem Przy Młynie, natomiast od północy otaczają ją tereny parku leśnego „Bażantarnia”. Z kolei od strony południowej granice Dębicy wyznacza dzielnica Warszawskie Przedmieście, a od wschodu sąsiedztwo ze Stagniewem.
W Dębicy znajduje się jedna z dwóch istniejących w Elblągu nekropoli, a mianowicie cmentarz komunalny – Nekropolia „Dębica”, który został otwarty w 1974 roku. Od momentu jego powstania, pochowano tam około 30 tysięcy osób, co czyni tę przestrzeń znaczącym miejscem pamięci dla mieszkańców regionu.
Historia Dębicy sięga również czasów, gdy na ulicy Łęczyckiej wzniesiono w 1842 roku zajazd Gasthaus Dambitzen. Ta gospoda stała się znana jako ulubione miejsce letnich wypadów, oferując różnorodne formy rozrywki, takie jak koncerty oraz salę taneczną. Jej restauracja słynęła z wyjątkowych specjałów, w tym tortu wiśniowego i ciasta hamburskiego. Z biegiem czasu, zwłaszcza z nadejściem popularity etablissementu „Vogelsang” w Bażantarni, Gospoda straciła swoją dawną popularność.
Latem 1842 roku, nowy właściciel Teetz postanowił zbudować nowy, fachwerkowy budynek, który pojemność miała dość długą, przetrwał bowiem kolejne 150 lat. Mimo że w latach 70. XX wieku dawny zajazd był jeszcze wykorzystywany w celach mieszkalnych, z upływem czasu uległ zapomnieniu, co doprowadziło do jego zniszczenia około 2000 roku. Na jego miejscu obecnie znajduje się prywatna willa.
Powyżej, w pobliżu jednostki wojskowej, możemy również spotkać dawną mleczarnię, która przypomina czasy, kiedy to Hermann Schröter uruchomił największy zakład mleczarski w wschodnich Niemczech. Jego historia sięga 1879 roku, w czasie gdy otworzono pierwszą filię w Stühmswalde (Stankowo). W 1889 roku powstał zakład zlokalizowany przy ul. 1 Maja, a następnie przy Łęczyckiej 17, gdzie funkcjonowała serowarnia, młyn oraz zakład przetwórczy. Obecnie w tym miejscu działa firma cateringowa.
Komunikacja
Dotarcie do Dębicy jest możliwe za pomocą różnych środków transportu, co ułatwia podróżowanie w tej okolicy. W szczególności dostępne są:
- autobusy ZKM Elbląg linii numer 22,
- autobusy ZKM Elbląg linii numer 23,
- autobusy ZKM Elbląg linii C,
- autobusy PKS.
Przypisy
- Schemat tras linii komunikacji miejskiej w Elblągu [online] [dostęp 21.06.2022 r.]
- M.P. 1987 nr 12, poz. 106.
- Andrzej Piątkowski, Posiadłości ziemskie miasta Elbląga w XVII-XVIII wieku, 1972, s. 144.
Pozostałe obiekty w kategorii "Dzielnice":
Drewnik (Elbląg) | Kępa Północna | Rubno Wielkie | Na Stoku (Elbląg) | Nowe Pole (Elbląg) | Osiek (Elbląg) | Przy Młynie | Próchnik | Rakowo (Elbląg) | Stagniewo | Bielany (Elbląg) | Nowe Pole (województwo warmińsko-mazurskie) | Nad Jarem | Kamionka (Elbląg) | Zawodzie (Elbląg) | Zatorze (Elbląg) | Stare Miasto (Elbląg) | Krasny Las (Elbląg) | Dąbrowa (Elbląg) | Zawada (Elbląg)Oceń: Dębica (Elbląg)