Karol Fryderyk Abramowski

Abramowski był synem Krystiana, elbląskiego kupca, oraz Marii Elżbiety z domu Thiel, co budowało fundamenty jego przyszłej kariery i wpływu w regionie. Miał liczne rodzeństwo, w tym dwóch braci, z których jeden – Krzysztof Henryk – został dyrektorem banku, a drugi – Jerzy – pełnił obowiązki referendarza. Od najmłodszych lat stawiał na edukację, a w 1804 roku rozpoczął naukę w lokalnym gimnazjum, gdzie pobierał dodatkowe lekcje z różnych dziedzin, jak języki nowożytne, muzyka czy jazda konna.

Karol swoją drogę zawodową rozpoczął na uniwersytecie królewieckim, a po ukończeniu studiów w 1815 roku pracy jako referendarz w rejencji w Królewcu. Uczestniczył również w ochotniczej służbie wojskowej w regimencie huzarów. Po czterech latach, w 1819 roku, awansował na asesora w tej samej rejencji. W dniu 17 marca 1821 roku został mianowany starostą powiatu elbląskiego, gdzie przez ponad cztery dekady skutecznie zarządzał, szczególnie kładąc nacisk na rozwój rolnictwa i sadownictwa.

W 1827 roku Abramowski był jednym z inicjatorów powołania stowarzyszenia ziemiańskiego – Landwirtschaftlicher Verein im Elbinger Kreise, w którym objął przewodnictwo. Wspierał lokalne inicjatywy, poczynając od przemysłu, gdzie w 1828 roku udało mu się utworzyć przy Towarzystwie szkołę przemysłową. Utrzymywał bliskie relacje z absolwentem tej szkoły, Ferdynandem Schichauem, a także angażował się w działalność na rzecz liberalnej gospodarki, co było zgodne z teoriami Adama Smitha.

Mimo swych lokalnych sympatii do Polaków, wynikających z polskich korzeni rodziny Abramowskiego, jego pozycja w administracji pruskiej wiązała się z koniecznością realizacji rządowych zarządzeń. Przyjmował polskich uchodźców, jednak musiał również prowadzić działania związane z polityką Prus, co nie umknęło uwadze krytyków, którzy posądzali go o sprzyjanie Polakom. Warto zauważyć, że w jednym z artykułów prasowych podkreślono, że „dom Abramowskiego był wzorem dla innych” w kontekście pomocy dla polskich konspiratorów, takich jak Szymon Konarski czy Aleksander Ekielski.

Aby zaspokoić swoje ambicje, Abramowski stał się posiadaczem ziemskim. W 1829 roku nabył Pęklewo, gdzie zbudował dworek z pięknym widokiem na Zalew Wiślany oraz zainwestował w plantację wiśni „Heiligen Hallen”. Jego pasje ziemskie budziły pewne kontrowersje, co prowadziło do wydania zarządzeń ograniczających jego wizyty w posiadłości. Po przejściu na emeryturę w 1867 roku wrócił do Elbląga, gdzie mieszkał do końca życia.

Karol Fryderyk Abramowski był również osobą rodzinną; od 15 maja 1821 roku był żonaty z Eleonorą Philips, z którą mieli siedmiu synów i dwie córki. Te różnorodne aspekty jego życia ukazują obraz człowieka aktywnego nie tylko w sferze zawodowej, ale również w społecznej, co czyni go interesującą postacią historyczną regionu Elbląga.